I.          ZASADY POSTĘPOWANIA W SYTUACJACH KRYZYSOWYCH

 

 Wypadek

1)     Udzielić dziecku pomocy (zgodnie z zasadami omówionymi w Procedurze postępowania w sytuacji zaistnienia wypadku dziecka w czasie zajęć) i odizolować je w razie potrzeby.

2)     Powiadomić dyrektora przedszkola, a w razie jego nieobecności – osobę go zastępującą.

3)     W razie konieczności wezwać pogotowie ratunkowe (dyrektor lub nauczyciel udzielający pierwszej pomocy).

4)     Powiadomić rodziców dziecka.

5)     Obserwować dziecko w sposób szczególny, jeśli pozostaje pod opieką przedszkola.

6)     Zawsze używać rękawiczek jednorazowych.

7)     Zabezpieczyć miejsce wypadku, jeśli to konieczne.

 

Zranienia

1)     Przemyć ranę solą fizjologiczną.

2)     Zabezpieczyć plastrem lub bandażem.

3)     Gdy występuje krwawienie, tamować je przez przyłożenie jałowego opatrunku bezpośrednio na ranę i uciśnięcie go.

4)     Unieruchomić uszkodzoną część ciała (kończyny) – zmniejsza to krwawienie i ból.

5)     Zabezpieczyć oderwane lub amputowane części ciała. Uszkodzone części ciała należy przybandażować.

6)     Jeżeli w ranie są widoczne narządy wewnętrzne, np. jelita, nie wolno odprowadzać ich do jamy brzusznej, można jedynie przykryć je jałową, wilgotną gazą.

7)     Jeżeli w ranie widoczne są wbite w nią ciała obce, np. nóż, pręt, nie wolno ich wyjmować ze względu na ryzyko krwotoku.

8)     W przypadku ran zamkniętych ucisnąć i schłodzić uszkodzone miejsca (przyłożyć lód lub polewać zimną wodą), unieść uszkodzoną część ciała, unieruchomić.

 

Złamania, skręcenia i zwichnięcia

1)     Usunąć odzież znad miejsca uszkodzenia.

2)     Jeśli są obecne rany, przykryć je jałowym opatrunkiem.

3)     Jeśli występuje krwawienie, zatamować je.

4)     Unieruchomić uszkodzoną kończynę w pozycji, w jakiej się znajduje. Przy złamaniach unieruchamia się dwa sąsiadujące stawy, a przy uszkodzeniu stawu – staw i sąsiadujące kości; palce zawsze muszą być widoczne (kontrola ukrwienia); jeśli złamana jest kończyna górna, można ją unieruchomić, mocując do tułowia; jeśli złamana jest kończyna dolna, można ją unieruchomić z drugą kończyną dolną.

 

 Urazy kręgosłupa

1)     Unieruchomić głowę i szyję oraz tułów.

2)     Ocenić funkcje życiowe – oddech tętno, jeśli wymagana jest resuscytacja – udrożnienie dróg oddechowych poprzez wysunięcie żuchwy.

3)     Jeśli poszkodowany nie wymaga innych działań, nie należy go poruszać do czasu przyjazdu pogotowia ratunkowego.

4)     Jeśli poszkodowany musi być przeniesiony, jest to możliwe po uprzednim unieruchomieniu głowy, szyi i tułowia.

 

Krwotok zewnętrzny

1)     Ocenić stan poszkodowanego: świadomości, oddechu, tętna.

2)     Nałożyć jałowy opatrunek i ucisnąć miejsce krwawienia.

3)     Umocować opatrunek bandażem; kontynuować ucisk do ustania krwawienia.

4)     Jeśli opatrunek przesiąka krwią – dołożyć kolejne warstwy.

5)     Jeśli krwawienie nadal nie ustaje, unieść krwawiącą kończynę, nie zwalniając ucisku.

6)     Unieruchomić krwawiącą kończynę.

7)     Jeśli powyższe zawodzi, ucisnąć tętnicę powyżej miejsca krwawienia.

8)     W ostateczności stosować opaskę uciskową – należy ją stosować raczej w bardzo ciężkich przypadkach, np. przy amputacjach lub zmiażdżeniach (nie wolno zakładać opaski uciskowej na kończyny poniżej łokci lub kolan oraz na tułowiu; nie można jej poluźniać po założeniu, założoną opaskę należy opisać hasłem „opaska uciskowa” oraz podać godzinę jej założenia).

 

Krwotok wewnętrzny

1)     Ocenić stan poszkodowanego – świadomości, oddechu, tętna.

2)     Zbadać poszkodowanego i ustalić rozpoznanie.

3)     Przy krwawieniu wewnątrz kończyn – unieruchomić je.

4)     Ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej (z lekko uniesionymi nogami).

5)     Okryć poszkodowanego.

6)     Kontrolować parametry życiowe.

7)     Nie podawać poszkodowanemu niczego doustnie.

 

 Krwotok z nosa

1)     Posadzić dziecko, uspokoić, pochylić do przodu.

2)     Ucisnąć skrzydełka nosa do ustania krwotoku.

3)     Przyłożyć zimny opatrunek bezpośrednio na nos i na szyję w miejscu przebiegu dużych naczyń.

 

 Ciało obce w oku

1)     Pod powieką dolną:

a)     poprosić poszkodowanego, aby patrzył w górę;

b)     odciągnąć powiekę palcami jednej ręki, a drugą ręką delikatnie pocierać, za pomocą kawałka miękkiej chusteczki, wnętrze powieki w kierunku do nosa.

 

2)     Pod powieką górną: 

a)     poprosić poszkodowanego, aby patrzył w dół;

b)     uchwycić palcami jednej ręki górną powiekę za rzęsy, naciągnąć ją w dół, nad dolną powiekę, po czym puścić ją i pozwolić jej powrócić do pozycji wyjściowej (w ten sposób istnieje szansa, że rzęsy dolnej powieki oczyszczą wnętrze powieki górnej).

3)     Gdy ostre ciała (np. opiłki metalu) tkwią w powiece, nie usuwamy ich, ale bandażujemy obie gałki oczne i wzywamy pilnie karetkę. Obie gałki oczne powinny pozostać w bezruchu.

 

Nie stosować żadnych maści lub kropli do oczu.

 

 Obrażenia chemiczne oczu

1)     Zabezpieczyć ręce przed poparzeniem (nałożyć gumowe rękawice).

2)     Poszkodowanego położyć na płaskiej powierzchni, głowę odwrócić w stronę oparzonej gałki ocznej (gdy obie są oparzone – przemywać na przemian).

3)     Ochronić zdrowe oko (przykryć opatrunkiem).

4)     Rozszerzyć palcami powieki chorego oka, a potem je przemywać. Przy oparzeniu wapnem najpierw usunąć grudki wapna.

5)     Wlewać wodę do oka od strony nosa w kierunku skroni przez ok. 20 minut.

6)     W miarę możliwości poszkodowany powinien poruszać gałką oczną.

7)     Widoczne uszkodzenia tkanek osuszyć gazikami.

8)     Obandażować oczy i pozostawić w bezruchu.

 

 Zadławienia

1)     Nakłonić poszkodowanego do kaszlu.

2)     Uderzyć 5 razy w okolicę międzyłopatkową.

3)     Wykonać 5 razy uciśnięcie nadbrzusza. Osoba udzielająca pomocy staje z tyłu poszkodowanego, obejmuje go rękoma, kładąc jedną pięść na nadbrzuszu (pod mostkiem), a drugą ręką chwytając pięść pierwszej. Wykonuje silne w kierunku górno-tylnym. Z uwagi na możliwość utraty przytomności przez poszkodowanego ratownik powinien go asekurować – wstawić stopę między stopy poszkodowanego i oprzeć poszkodowanego o swoje biodro.

4)     Powtarzać punkt 2 i 3 do momentu udrożnienia dróg oddechowych lub utraty przytomności przez poszkodowanego.

5)     Jeżeli poszkodowany jest nieprzytomny, wezwać pomoc.

6)     Udrożnić drogi oddechowe. Wykonanie: stań z boku poszkodowanego, odegnij głowę ku tyłowi, kładąc rękę na czole poszkodowanego  i unieś żuchwę dwoma palcami drugiej ręki.

7)     Wykonać 2 wdechy i skontrolować rezultaty – obserwacja wychyleń klatki piersiowej.

8)     Repozycja głowy – powtórzyć punkt 3 w celu eliminacji wcześniejszego błędu osoby ratującej.

9)     Ponownie wykonać dwa wdechy i skontrolować rezultaty – obserwacja wychyleń klatki piersiowej.

10) 5 uciśnięć nadbrzusza – osoba ratująca klęka nad poszkodowanym, kładzie część dłoniową nadgarstka na nadbrzuszu poszkodowanego, drugą opiera na pierwszej i wykonuje silne uciśnięcia w kierunku głowy i grzbietu poszkodowanego.

 

 Porażenie prądem

1)     Usunąć przyczynę, która spowodowała porażenie prądem.

2)     Przede wszystkim należy wyłączyć źródło prądu i jeśli jest to niemożliwe – odciągnąć poszkodowanego za pomocą nieprzewodzących materiałów (np. kawałka suchego drewna lub drążka izolacyjnego). Osoba udzielająca pomocy musi też zadbać o własne bezpieczeństwo i uważać, aby sama nie została porażona.

3)     Ocenić objawy życiowe i – jeśli to konieczne – rozpocząć resuscytację. Gdyby masaż serca był nie możliwy.

4)     Z powodu sztywności klatki piersiowej należy wykonywać sztuczne oddychanie do czasu, aż klatka piersiowa stanie się na powrót podatna na ucisk mostka.

5)     Wezwać karetkę pogotowia.

6)     Ocenić obrażenia ciała: unieruchomić przy złamaniach i zwichnięciach.

7)     Chłodzić i zabezpieczyć rany przed zakażeniem w oparzeniach.

8)     W zależności od stanu przytomności poszkodowanego:                                                                                             

• wezwać karetkę pogotowia, nawet jeśli jest przytomny;
• jeśli jest nieprzytomny, ale ma zachowany oddech i krążenie, a jednocześnie wykluczamy uraz kręgosłupa i wstrząs – ułożyć poszkodowanego w pozycji bezpiecznej;
• jeśli stwierdza się objawy wstrząsu – podjęcie odpowiednich działań: wezwać karetkę pogotowia.

 

Drgawki

1)     Postępowanie sprowadza się do zapewnienia poszkodowanemu warunków ograniczających możliwość dalszych obrażeń.

2)     Zabezpieczyć przed upadkiem i urazami.

3)     Udrożnić drogi oddechowe, przytrzymać głowę.

4)     Nie wkładać w usta poszkodowanego jakichkolwiek przedmiotów.

5)     Nie krępować ciała poszkodowanego.

6)     Ułożyć w pozycji bezpiecznej po zakończeniu napadu drgawkowego.

7)     Kontrolować drożność dróg oddechowych i funkcji życiowych.

8)     Wezwać pomoc medyczną.

 

Oparzenia

1)     Odsunięcie poszkodowanego od źródła ciepła.

2)     Ugaszenie odzieży. Palący się materiał usuwamy, jeśli jest przyczepiony do ubrania, lub pozostawiamy, gdy jest przyczepiony do skóry.

3)     Zapewnić drożność dróg oddechowych (należy usunąć oparzonego z pomieszczenia zadymionego).

4)     Natychmiast schłodzić zimną wodą oparzoną powierzchnię przez kilkanaście minut.

5)     Przy oparzeniach w obrębie jamy ustnej i gardła poszkodowany powinien płukać gardło zimną wodą albo ssać kawałki lodu.

6)     W przypadku oparzeń chemicznych należy spłukiwać oparzoną powierzchnię strumieniem bieżącej wody przez 15 minut.

7)     Jedynie w przypadku oparzeń wapnem niegaszonym przed ich zmywaniem należy najpierw wytrzeć wapno na sucho.

8)     Koniecznie zdjąć ciasne ozdoby (ze względu na obrzęk).

9)     Rany zabezpieczyć opatrunkiem.

10) Przy wstrząsie ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej.

11) Wezwać karetkę pogotowia.

 

 Omdlenia

1)     Ułożyć poszkodowanego na plecach.

2)     Usunąć ewentualne przyczyny (przewietrzyć pomieszczenie itp.).

 

Utrata przytomności

1)     Wezwać pomoc.

2)     Ocenić oddech.

3)     Zanalizować przyczynę i możliwych następstw.

4)     Jeżeli poszkodowany oddycha, po wykluczeniu urazów ułożyć go w pozycji bezpiecznej i kontrolować oddech.

 

POZYCJA BEZPIECZNA

1. 1.     Osoba udzielająca pomocy przywodzi kończyny górne poszkodowanego do tułowia.
2. 2.     Kończyny dolne układa razem.
3. 3.     Klęka z tej strony poszkodowanego, w którą zamierza go obrócić.
4. 4.     Rękę bliższą sobie układa pod kątem 90o. Następnie zgina w łokciu tak, aby dłoń była skierowana ku górze.
5. 5.     Dalszą rękę przekłada w poprzek klatki piersiowej poszkodowanego i kładzie dłoń pod bliższym sobie policzkiem ofiary.
6. 6.     Zgina dalszą kończynę dolną poszkodowanego w kolanie i stabilizuje, podkładając stopę pod drugą kończynę.
7. 7.     Stabilizując dalszą kończynę górną poszkodowanego przy policzku ofiary jedną ręką, drugą ręką ciągnie do siebie uniesione kolano. Poszkodowany obraca się w stronę osoby udzielającej pomocy.
8. 8.     Osoba udzielająca pomocy układa kończynę, za którą ciągną poszkodowanego tak, aby staw biodrowy i kolanowy były zgięte pod kątem prostym.
9. 9.     Odgina głowę poszkodowanego ku tyłowi, aby udrożnić drogi oddechowe.
10. 10.  Gdy to konieczne, wkłada rękę podłożoną pod policzek głębiej pod głowę, aby utrzymać odgięcie głowy ku tyłowi.
11. 11.  Okrywa poszkodowanego, chroniąc przed utratą ciepła.
12. 12.  Regularnie sprawdza oddech.
13. 13.  Po 30 minutach kładzie poszkodowanego na drugim boku.

 

TECHNIKI PODSTAWOWYCH ZABIEGÓW REANIMACYJNYCH

Po rozpoznaniu zatrzymania serca (utrata przytomności + brak tętna w tętnicy szyjnej) należy:

1. Ułożyć ratowanego na wznak na twardym podłożu.
2. Odchylić głowę ratowanego ku tyłowi.
3. Sprawdzić palcem jamę ustną i ewentualnie usunąć ciała obce.
4. Rozpocząć wykonywanie sztucznego oddychania metodą usta-usta i masaż serca.

 

ODDECH METODĄ USTA-USTA

Osoba udzielająca pomocy klęczy z boku ratowanego na wysokości jego głowy, kładzie jedną dłoń na czole ratowanego, drugą podkłada pod kark, odginając głowę ratowanego ku tyłowi. Jeżeli żuchwa opada nadmiernie ku dołowi, należy dłonią (zamiast podkładać ją pod kark) ująć brodę i żuchwę podciągnąć ku górze. Osoba udzielająca pomocy nabiera głęboki wdech, zaciska nos ratowanego palcami dłoni trzymanej na czole, przykłada swe usta do ust ratowanego, możliwie szczelnie, i wdmuchuje w nie energicznie powietrze. W czasie wdmuchiwania powietrza klatka piersiowa ratowanego powinna unieść się ku górze. Jeżeli się nie unosi, wdech nie był skuteczny (prawdopodobnie w wyniku: niezaciśnięcia nosa ratowanego, niewystarczającego odgięcia głowy ku tyłowi, złego „uszczelnienia” ust ratownika z ustami ratowanego, mało energicznego wdmuchiwania powietrza przez ratownika). Wdech ratowanego następuje spontanicznie.

 

MASAŻ POŚREDNI SERCA

Masaż polega na rytmicznym uciskaniu mostka, powodującym ściśnięcie serca pomiędzy mostkiem a kręgosłupem i wypchnięcie krwi z komór serca do dużych tętnic. Aby masaż serca był skuteczny i nie powodował obrażeń (złamań żeber i mostka), mostek należy uciskać wyłącznie nadgarstkiem, co zapewnia odwiedzenie dłoni ku górze, a miejscem ucisku powinna być dokładnie linia środkowa ciała, w 1/3 dolnej części mostka, niesięgająca jego dolnego końca. U dzieci należy ułożyć jeden palec powyżej dołu mostka, wyczuć brzegi mostka (jego połączenie z żebrami) oraz dolny brzeg pomiędzy łukami żebrowymi. Przesunięcie nadgarstka w bok od linii środkowej powoduje uszkodzenie przyczepów żeber do mostka lub ich złamanie. Ułożenie nadgarstka zbyt nisko grozi złamaniem mostka i uszkodzeniem wątroby.

Przystępując do masażu, należy ułożyć dłonie jedna na drugiej, z palcami odgiętymi ku górze i skierowanymi poprzecznie do osi długiej klatki piersiowej (ratownik zajmuje pozycję u boku ratowanego). Pierwsze uciśnięcie mostka powinno być wykonane delikatnie, aby sprawdzić podatność klatki piersiowej (należy podkreślić, że w stanie śmierci klinicznej, powodującej zniesienie napięcia mięśni, dużo łatwiej jest ucisnąć mostek). Ucisk powinien powodować ugięcie mostka ok. 4–5 cm (u dziecka – 2,5–3,5 cm). W czasie wykonywania ucisków ratownik powinien mieć ręce wyprostowane w łokciach. Przy zwalnianiu ucisku nie należy odrywać nadgarstków od powierzchni klatki piersiowej.

 

KOORDYNACJA MASAŻU SERCA I SZTUCZNEGO ODDYCHANIA

Zależnie od sytuacji zabiegi wykonuje jeden ratownik albo dwóch. W przypadku dwóch ratowników jeden wykonuje sztuczne oddychanie, a drugi – masaż serca. Należy wtedy wykonywać ok. 12 oddechów na minutę (wdech co 5 sekund) i 60–80 ucisków klatki piersiowej. Jeżeli ratownik jest jeden, musi on naprzemiennie wykonywać zarówno masaż, jak i oddech. W tym celu uciska mostek 15 razy, a następnie wykonuje 2 kolejne szybkie oddechy (u dzieci: 5 ucisków i 1 oddech), nie czekając z drugim oddechem na całkowite opadnięcie klatki piersiowej ratowanego – ten cykl należy powtarzać.

W czasie wykonywania masażu serca powinna być wyczuwalna fala tętna na dużych tętnicach (tętnicy szyjnej, biodrowej). Co kilka minut należy na kilka sekund przerywać masaż serca i kontrolować na dużej tętnicy, czy nie powróciła własna czynność serca. Po stwierdzeniu własnej fali tętna, dowodzącej powrotu czynności serca, należy przerwać masaż. Zwykle trzeba jeszcze przez pewien czas kontynuować sztuczne oddychanie – do powrotu własnego skutecznego oddechu. Należy też bezwzględnie nadal kontrolować tętno, ponieważ może się zdarzyć ponowne zatrzymanie czynności serca.

Zabiegi reanimacyjne należy kontynuować przez godzinę. Spełnienie tego warunku możliwe jest przy obecności kilkuosobowej grupy ratowników, zmieniających się przy wykonywaniu zabiegów. Nie powinno się przerywać zabiegów przed przybyciem ambulansu reanimacyjnego pogotowia.

  

  II.          PROCEDURA POSTĘPOWANIA NAUCZYCIELA Z DZIECKIEM SPRAWIAJĄCYM TRUDNOŚCI WYCHOWAWCZE LUB EDUKACYJNE

 

1. 1.     Nauczyciel ma obowiązek przeprowadzenia diagnozy sytuacji dziecka w momencie pojawienia się trudności wychowawczych – pogłębiona obserwacja dziecka, przegląd istniejącej dokumentacji dziecka (karta zapisu do przedszkola, karta informacyjna o dziecku, opinie i orzeczenia psychologiczne i medyczne).
2. 2.     Nauczyciel podejmuje działania wychowawcze zmierzające do eliminacji trudności i rozwiązania problemów dziecka:

a)     prowadzi rozmowy z dzieckiem;

b)     wymienia spostrzeżenia z drugim nauczycielem pracującym w danej grupie, wspólnie z nim ustala plan działania i opracowuje go w terminie jednego miesiąca od momentu dostrzeżenia problemu; 

c)     zgłasza problem dyrektorowi przedszkola, ewentualnie przekazuje wniosek o objęcie dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną.

1. 3.     Nauczyciel informuje rodziców o trudnościach wychowawczych lub edukacyjnych ich dziecka oraz zapoznaje ich z planem działań lub zakresem pomocy psychologiczno-pedagogicznej, jaka będzie dziecku udzielana. Rodzice pisemnie potwierdzają fakt zapoznania się z planem działań wychowawczych lub edukacyjnych. Jednocześnie zobowiązują się do rzetelnej współpracy.
2. 4.     Nauczyciel wspomaga rodziców w pracy z dzieckiem poprzez :

a)     wskazanie odpowiadającej problemowi literatury;

b)     przekazywanie propozycji zabaw i ćwiczeń;

c)     dostarczanie wiedzy o instytucjach wspomagających rodzinę.

1. 5.     Na najbliższym posiedzeniu Rady Pedagogicznej nauczyciel szczegółowo zapoznaje członków rady o zaistniałym problemie i przedstawia podjęte działania.
2. 6.     Nauczyciel pracuje z dzieckiem według opracowanego programu, włącza do współpracy specjalistów zatrudnionych w przedszkolu.
3. 7.     Adekwatnie do rozpoznanych przyczyn organizowanie pomocy dzieciom w celu przezwyciężenia trudności: dostosowanie form, metod pracy i wymagań do zaleceń psychologa lub opinii, orzeczenia  z PPP.

a)     praca indywidualna z dzieckiem;

b)     indywidualizacja zadań stawianych dziecku;

c)     ścisła współpraca z rodzicami.

 

1. 8.     W realizacji w/w. zadań współpracują: 
   1. nauczyciele wychowawcy;
   2. psycholog
   3. rodzice (prawni opiekunowie) dziecka.
   4. 9.     Nauczyciel na bieżąco informuje rodziców o przebiegu pracy z dzieckiem.
   5. 10.  Kierując się dobrem dziecka w przypadku pojawiających się problemów rozwojowych i braku współpracy, dyrektor przeprowadza w obecności nauczycieli grupy rozmowę z rodzicami i sporządza z tego spotkania notatkę służbową.
   6. 11.  Wszelkie sygnały na temat zachowania dziecka kierowane do nauczyciela muszą zostać odnotowane w zeszycie współpracy z rodzicami.
   7. 12.  W sytuacji, kiedy dziecko w dalszym ciągu stwarza problemy wychowawcze, a rodzic nie wykazuje należytej współpracy z wychowawcą, dyrektor przedszkola może skierować wniosek do Sądu Rodzinnego, w celu wglądu w sytuację rodzinną dziecka.

 

III.          PROCEDURA WSPIERANIA ROZWOJU DZIECKA NADPOBUDLIWEGO

 

1. 1.     Zespół nadpobudliwości psychoruchowej to nadmierna pobudliwość układu nerwowego, na ogół objawiająca się przez nadruchliwość, wzmożoną pobudliwość emocjonalną i/lub specyficzne zaburzenia w sferze poznawczej. Inaczej mówiąc to odmienna praca mózgu, która uniemożliwia dziecku kontrolowanie swoich zachowań, a więc także kontrolowanie uwagi i ruchów. Jest stałą cechą dziecka, która może zmieniać się w miarę jak ono dorasta.

 

1. 2.     Wyróżnić można trzy charakterystyczne dla nadpobudliwości grupy objawów:

a)     nasilone zaburzenia uwagi – niemożność jej skoncentrowania (sfera poznawcza);

b)     nadmierna impulsywność (sfera emocjonalna);

c)     nadmierna ruchliwość (sfera ruchowa).

 

1. 3.     Postępowanie nauczyciela wobec dziecka nadpobudliwego:

a)     ustalanie stałych i jednoznacznych zasad, przypominanie dziecku o obowiązujących zasadach oraz konsekwentne ich respektowanie,;

b)     stwarzanie dziecku „uporządkowanego świata”;

c)     stosowanie krótkich, czytelnych komunikatów;

d)     szukanie konstruktywnych form rozładowania nadruchliwości;

e)     częste chwalenie dziecka, zauważanie drobnych sukcesów;

f)      prowadzenie „zeszytu korespondencji”;

g)     niekaranie dziecka za objawy niezależne od niego;

h)     przygotowywanie dziecka na nową sytuację i ustalenie nieprzekraczalnych zasad;

i)      rozkładanie trudniejszych zadań na etapy, dzielenie dłuższych poleceń na części;

j)      dostosowanie tempa pracy do możliwości dziecka;

k)     stosowanie przerw, zabaw ruchowych;

l)      docenianie trudu włożonego w pracę dziecka nadpobudliwego;

m)   stosowanie metod wyciszających, relaksujących.

 

1. 4.     Przedszkole zapewnia dzieciom nadpobudliwym:

a)     zindywidualizowaną pracę w toku zajęć;

b)     możliwość uczestniczenia w indywidualnej terapii

 

1. 5.     Rodzicom dziecka nadpobudliwego przedszkole oferuje:

a)     stałą i systematyczną współpracę z wychowawcą, celem ustalenia wspólnych kierunków pracy  z dzieckiem (wspólny front działania dom-przedszkole);

b)     literaturę tematyczną,

 

1. 6.     Nauczyciele uczniów nadpobudliwych mają możliwość:

a)     udziału w organizowanych przez Przedszkole szkoleniach;

b)     konsultacji ze specjalistami z PPP celem uzyskania wskazówek i zaleceń do pracy z dzieckiem.

 

IV.          PROCEDURA KORZYSTANIA Z OGRODU PRZEDSZKOLNEGO

 

1. 1.     Dzieci mogą przebywać w ogrodzie przedszkolnym wyłącznie pod opieką nauczycielki lub innej osoby dorosłej.
2. 2.     Podczas zabawy dzieci przestrzegają ustalonych wcześniej zasad bezpieczeństwa.
3. 3.     Na teren placu zabaw zabrania się wprowadzać psy, śmiecić.
4. 4.     Z urządzeń placu zabaw mogą korzystać wyłącznie dzieci uczęszczające do tego przedszkola.
5. 5.     Dzieciom nie wolno:

• spychać się ze zjeżdżalni i innych sprzętów stanowiących wyposażenie ogrodu;
• podchodzić zbyt blisko huśtawki ważki, która jest w ruchu;
• siedzieć bokiem na siedzisku;
• obsypywać się piachem;
• niszczyć sprzętu ogrodowego;
• wychodzić samowolnie z ogrodu przedszkolnego;
• załatwiać czynności fizjologicznych na terenie ogrodu przedszkolnego;
• zrywać ani jeść owoców znajdujących się w ogrodzie;
• odchodzić z ogrodu przedszkolnego bez pożegnania z nauczycielką.

 

1. 6.     Przed wyjściem z budynku z przedszkola i przed wejściem do budynku przedszkola z ogrodu przedszkolnego obowiązuje zbiórka przy nauczycielu w wyznaczonym przez niego miejscu. Nauczycielka musi przeliczyć dzieci przed wyjściem do ogrodu i po wejściu  z ogrodu do budynku.

7. Kosz z zabawkami w ogrodzie przedszkolnym może wyjmować wyłącznie nauczycielka opiekująca się daną grupą dzieci.
8. Nauczycielka rozdziela zabawki pomiędzy dzieci.
9. Nauczycielka pomaga korzystać dzieciom z zabawek i urządzeń stanowiących wyposażenie placu zabaw.
10. Dzieci mają prawo korzystać z każdego sprzętu i przyboru tylko pod nadzorem nauczyciela.
11. Nauczycielka lub pomoc nauczyciela dba o to, aby dzieci po zabawie uprzątnęły zabawki, po czym odkłada je na wyznaczone miejsce.
12. Nauczycielka dba o to, aby dzieci zarówno wchodząc na plac zabaw, jak i schodząc z niego poruszały się w zwartej kolumnie.
13. Wszyscy pracownicy przedszkola mają obowiązek dbać o kwiaty i rośliny znajdujące się na terenie placu zabaw oraz zgłaszać dyrektorowi wszelkie uszkodzenia sprzętu.
14. Plac zabaw należy codziennie rano sprawdzać, porządkować — odpowiedzialny jest pracownik gospodarczy.
15. W przypadku obecności więcej niż jednej grupy dzieci przedszkolnych w ogrodzie przedszkolnym, zarówno nauczyciele jak i pomoc nauczyciela (również woźna) są zobowiązani do czuwania nad bezpieczeństwem wszystkich obecnych tam dzieci.

 

   V.          PROCEDURA BEZPIECZNEGO UŻYTKOWANIA SPRZĘTU SPORTOWEGO

 

1. 1.     Ćwiczenia prowadzone są z zastosowaniem metod i urządzeń zapewniających pełne bezpieczeństwo ćwiczących.
2. 2.     Stan techniczny urządzeń i sprzętu sportowego sprawdza się przed każdymi zajęciami.
3. 3.     Prowadzący zajęcia zapoznaje biorących w nich udział z zasadami bezpiecznego wykonywania ćwiczeń oraz uczestniczenia w grach i zabawach.
4. 4.     Niedopuszczalne jest wydawanie dzieciom sprzętu, którego użycie może stworzyć zagrożenie dla zdrowia lub życia.
5. 5.     Korzystanie ze sprzętu sportowego może odbywać się wyłącznie pod opieką nauczyciela.
6. 6.     Korzystać ze sprzętu należy wyłącznie zgodnie z jego przeznaczeniem.
7. 7.     Nauczyciele informują wychowanków o zasadach bezpieczeństwa na zajęciach oraz korzystania ze sprzętu sportowego podczas każdych zajęć z wykorzystaniem sprzętu sportowego.

 

VI.          PROCEDURA POSTĘPOWANIA W RAZIE WYSTĄPIENIA OBFITYCH OPADÓW ŚNIEGU, OBLODZEŃ I INNYCH ZAGROŻEŃ ZWIĄZANYCH Z PORĄ ROKU

 

1. 1.     W przypadku wystąpienia obfitych opadów śniegu lub oblodzeń, powodujących śliskość na drogach (i chodnikach) prowadzących do budynku, pracujący pracownik do prac ciężkich lub pracownik gospodarczy zobowiązani są na bieżąco podejmować działania doprowadzające nawierzchnię do stanu bezpiecznego (tzn. odgarniać śnieg, posypywać powierzchnię piaskiem z solą, usuwać oblodzenia).
2. 2.     W sytuacji powstania na dachu sopli lodu i zwisów śnieżnych zagrażających bezpieczeństwu dyrektor podejmuje działania zapewniające bezpieczne wchodzenie i wychodzenia z przedszkola. Dyrektor może w takiej sytuacji powiadomić Straż pożarną o w/w niebezpieczeństwie.
3. 3.     Dyrektor jest zobowiązany do zapewnienia środków służących utrzymaniu dróg w stanie bezpiecznym (sól, piasek, szufle, miotły).
4. 4.     W sytuacji silnego zalodzenia i obfitych opadów śniegu, silnych wiatrów, gradobicia dyrektor podejmuje decyzję o zakazie wychodzenia z dziećmi poza teren budynku.

 

VII.          PROCEDURA POSTĘPOWANIE W SYTUACJI ZAGROŻENIA TERRORYSTYCZNEGO

 

1. 1.     W razie wtargnięcia napastników do obiektu

Każdy pracownik powinien:

a)     poddać się woli napastników- wykonywać ściśle ich polecenia;

b)     starać się zwrócić uwagę napastnikom, że mają do czynienia z ludźmi;

c)     pytać się o pozwolenie w momencie, gdy chce się zwrócić do dzieci z jakimś poleceniem;

d)     zapamiętać szczegóły dotyczące porywaczy i otoczenia;

e)     starać się uspokoić dzieci – zapanować w miarę nad własnymi emocjami;

f)      w chwili podjęcia działań zmierzających do uwolnienia, wykonywać  polecenia grupy antyterrorystycznej;

g)     po zakończeniu akcji: nauczyciel powinien sprawdzić  obecność dzieci celem upewnienia się, czy wszyscy opuścili budynek- o braku któregokolwiek dziecka poinformować policję.

 

1. 2.     Użycia broni palnej na terenie przedszkola

1)     W sytuacji bezpośredniego kontaktu z napastnikami nauczyciel powinien:

a)     nakazać dzieciom położyć się na podłodze;

b)     starać się uspokoić dzieci;

c)     jeżeli terroryści wydają polecenia, dopilnować , aby dzieci wykonywały je spokojnie

 

2)     Każdy pracownik, który ma możliwość zatelefonowania powinien zadzwonić po numer alarmowy:  997, 112.

 

3)     Po opanowaniu sytuacji: Dyrektor lub inna osoba zastępująca dyrektora  powinna upewnić się o liczbie osób poszkodowanych i sprawdzić, czy strzały z broni palnej nie spowodowały innego zagrożenia (np. pożaru). Następnie powinna zadzwonić  lub wyznaczyć osobę, która zadzwoni pod jeden z numerów alarmowych (podanych na początku w/w procedur).

 

4)     Dyrektor Przedszkola lub osoba go zastępująca dyrektora powinien:

a)     udzielić pierwszej pomocy najbardziej potrzebującym;

b)     w przypadku, gdy ostrzał spowodował inne zagrożenie podejmować odpowiednie do sytuacji działania;

c)     zapewnić osobom uczestniczącym w zdarzeniu pomoc psychologiczną.

 

VIII.          PROCEDURA AWARYJNA W RAZIE ZAGROŻENIA PODŁOŻENIEM  ŁADUNKU WYBUCHOWEGO

 

1. 1.     Informacja o podłożeniu bomby

1)     Jeżeli jest to informacja telefoniczna pracownik odbierający tę informację powinien:

a)     słuchać uważnie, zapamiętać jak najwięcej;

b)     zapisywać ( jeśli jest to może) te informacje;

c)     postarać się ustalić, czy dzwoniącym jest osoba dorosła;

d)     zwrócić uwagę na szczegóły dotyczące głosu i nawyki mówiącego oraz wszelkie dźwięki w tle;

e)     nigdy nie odkładać pierwszy słuchawki.

 

2)     Osoba odbierająca telefon powinna starać się zatrzymać dzwoniącego przy telefonie tak długo, jak to możliwe i zawiadomić kogoś wstępnie umówionym sygnałem, aby można było zgłosić prośbę o wyśledzenie dzwoniącego.

 

3)     Druga osoba dzwoni w tym samym czasie pod numer „997”. Informuje operatora „”Imię i nazwisko”, dzwonię z Samorządowego Przedszkola w Nasielsku. Właśnie mamy telefon na drugiej linii z groźbą podłożenia ładunku wybuchowego. Numer tej linii to (podać numer telefonu).  Proszę wyśledzić dzwoniącego.”

 

4)     Podać wszystkie dodatkowe informacje, jakich potrzebować będzie operator. Należy to zrobić szybko.

 

5)     Dyrektor powinien ocenić, czy należy ogłosić ewakuację zagrożonego budynku.
Po podjęciu decyzji o ewakuacji:

a)     jeśli to możliwe, nie wszczynać formalnego alarmu, użyć telefonów osobistych w celu ewakuacji  z zagrożonych pomieszczeń;

b)     jeśli zachodzi konieczność ewakuacji całego przedszkola, uruchomić alarm przeciwpożarowy.

 

6)     Dyrektor może też zdecydować o powiadomieniu straży pożarnej i policji, jeśli w jego opinii jest to uzasadnione oraz  organ prowadzący przedszkole.

 

7)     Do czasu przybycia policji akcją kieruje dyrektor, który:

a)     zarządza, aby użytkownicy pomieszczeń dokonali sprawdzenia, czy w pomieszczeniach znajdują się podejrzane rzeczy, paczki, przedmioty których wcześniej tam nie było;

b)     czy widoczne są ślady przemieszczenia elementów wyposażenia pomieszczeń;

c)     czy widoczne są zmiany w wyglądzie zewnętrznym przedmiotów;

d)     czy emitowane są sygnały dźwiękowe (mechanizmów zegarowych) lub świecące elementy elektroniczne;

e)     zarządza, aby pracownicy obsługi sprawdzili pomieszczenia ogólnodostępne: korytarze, hole, toalety oraz otoczenie zewnętrzne.

 

8)     Nie wolno dotykać przedmiotów, urządzeń, rzeczy, które budzą podejrzenie, że mogą być ładunkami wybuchowymi. O ich umiejscowieniu powiadamia się policję, która podejmuje akcję.

 

9)     Należy zachować spokój, nie dopuścić do przejawów paniki.

 UWAGI

1. W realizacji każdego z wyżej wymienionych punktów sporządza się notatkę, którą należy bezzwłocznie przekazać  organowi prowadzącemu przedszkole.

 

2. Powróć do zajęć przedszkolnych po przeszukaniu budynku i uzyskaniu zapewnienia ze strony służb, że jest bezpieczny.

 

3. Nie nadawaj zdarzeniu rozgłosu większego niż jest to konieczne.

 

4. Jeśli otrzymano powiadomienie o groźbie podłożenia ładunku wybuchowego za pośrednictwem policji lub innej instytucji, postępować zgodnie z procedurą XIII.

 

5. Osoba odbierająca telefon/groźbę, powinna w miarę możliwości wypełnić raport o otrzymaniu groźby podłożenia ładunku wybuchowego. Jeżeli jest to wiadomość pisemna, pracownik po jej otrzymaniu powinien:

a)     zabezpieczyć ją tak, aby nikt jej nie dotykał do chwili przekazania jej policji;

b)     poinformować dyrektora przedszkola;

c)     zadzwonić pod jeden z poniższych numerów alarmowych (podanych na początku w/w procedur)

 

1. 6.     Dyrektor Przedszkola lub osoba zastępująca dyrektora informuje telefonicznie wszystkich pracowników przedszkola oraz wszystkich rodziców dzieci uczęszczających do przedszkola o zaistniałym zagrożeniu

 

1. 7.     Dyrektor:

a)     powiadamia o zagrożeniu personel przedszkola, w sposób nie wywołujący paniki;

b)     zarządza przeprowadzenie ewakuacji zgodnie  z obowiązującą instrukcją;

c)     zabezpiecza ważne dokumenty, pieniądze.

 

1. 8.     W przypadku odnalezienia podejrzanego przedmiotu: 

a)     nikomu nie wolno go dotykać  do czasu przyjazdu policji;

b)     ograniczyć dostęp osobom postronnym.

 

1. 9.     W przypadku wykrycia/znalezienia bomby należy: 

a)     nie dotykać podejrzanego przedmiotu;

b)     poinformować dyrektora;

c)     zadzwonić pod jeden z numerów alarmowych (podanych na początku w/w procedur);

d)     zabezpieczyć, w miarę możliwości, rejon zagrożenia w sposób uniemożliwiający dostęp osobom postronnym –głównie dzieciom;

e)     powiadomić o zagrożeniu personel przedszkola, w sposób nie wywołujący paniki;

f)      zarządzić przeprowadzenie ewakuacji zgodnie z obowiązującą instrukcją;

g)     zabezpieczyć ważne dokumenty, pieniądze.

 

1. 10.  Po wybuchu bomby należy:

a)     ocenić, w miarę możliwości, sytuację pod kątem ilości osób poszkodowanych i upewnij się, jakiego rodzaju zagrożenia spowodował wybuch;

b)     zadzwonić pod jeden z numerów alarmowych (podanych na początku w/w procedur);

c)     udzielić pierwszej pomocy najbardziej potrzebującym;

d)     sprawdzić bezpieczeństwo dróg ewakuacyjnych, a następnie zarządzić przeprowadzenie ewakuacji zgodnie z obowiązującą instrukcją;

e)     w przypadku , gdy wybuch spowodował inne zagrożenie, podjąć działania odpowiednie do sytuacji.